Osiągnąwszy główny grzbiet kierujemy się za czerwonymi paskami główną granią. Na przełęczy Intre Izvoare pogarszająca się sytuacja pogodowa nie zostawia nam innego wyboru jak natychmiastowe zejście do doliny Aniesu. Zejście przybiera dramatyczne kształty, gdy bezpośrednio nad nami rozlega się piorunowa kanonada. Na domiar złego szlak żółtych krzyżyków, jak to szlak łącznikowy, gubi się co chwilę a zejście przestaje być banalne, gdy pojawiają się urwiska skalne i wodospady. Trzymając się z dala od potoku lawirujemy po stromym kamienistym zboczu i po śliskich mokrych łąkach. Jakby tego wszystkiego było mało łamie mi się kijek teleskopowy i usiłuję walczyć ze śliskim, osuwistym podłożem za pomocą tylko jednego kijka. Już naprawdę przestaje być wesoło, gdy przez przypadek torba ze sprzętem fotograficznym ląduje w rwącym potoku. Na szczęście udaje się ją wyłowić bez żadnego uszczerbku dla zawartości.

Znajdując schronienie na skraju lasu przyglądamy się mapie. Niezbicie wychodzi, że czeka nas jeszcze kawał zejścia do doliny i dalej ok. 20 km dreptania leśną drogą do wioski Anies. Jest godzina 14:00, więc dotarcie tego samego dnia do Valea Vinului trąci marzeniem ściętej głowy. Po trzech godzinach męczącego marszu, już w dolinie trafia nam się prawdziwy ratunek. Dolina jest eksplorowana dla przemysłu drzewnego, stąd też kursujące tutaj wozy wzdłuż doliny przez tartak i z powrotem do wioski. Udaje nam się zatrzymać jeden taki pojazd a jego właściciel łapie w lot nasze intencje, gdy łamanym rumuńskim z mapą w ręku próbujemy mu wyjaśnić, na czym polega nasz problem. Załadowani na wóz ruszamy niedowierzając własnemu szczęściu. Z każdym kilometrem coraz wyraźniej dociera do nas jak szczęśliwy zbieg okoliczności stał się naszym udziałem. Mam wrażenie, że dolina nie skończy się nigdy. Gdy przejeżdżamy przez zabudowania tartaku dobiegają do nas tutejsze psy, zaciekle ujadające. Cieszymy się po cichu, że właściciel naszego wozu nie zdradza zamiaru zatrzymania się w tym nieprzyjaznym miejscu. Niestety los chce inaczej, bo po chwili wóz się zatrzymuje. Przyczyną okazuje się przebita opona. Cóż, musimy opuścić bezpieczny azyl i zmierzyć się z nieprzyjemnym otoczeniem Na szczęście psy zostają szybko przywołane do porządku przez pracowników tartaku, którzy okazują się znajomymi naszego dobroczyńcy. Wspólnie naprawiamy koło. W międzyczasie mijają nas co najmniej 2 inne okazje, ale nie mamy sumienia zostawić naszego łaskawcy. Po godzinie, z powrotem na wozie, który niemiłosiernie trzęsie się po nierównej drodze, kontynuujemy podróż. Do wioski docieramy koło godz.21:00. Jesteśmy wdzięczni losowi, że oszczędził nam przymusowego noclegu w ponurej dolinie, bo Cabana Valea Secii leżąca gdzieś w połowie drogi do wioski nie wyglądała na użytkowaną. W wiosce Anies żegnamy się z naszym sympatycznym drwalem. Autostopem dostajemy się bez przeszkód do Rodnej. Liczymy na znalezienie noclegu w pensjonacie lub najlepiej na prywatnej kwaterze, gdyż do miejsca gdzie pozostawiliśmy samochód brakuje nam jeszcze 9 km. Nie chcemy nachodzić naszego gospodarza po nocy. Niestety poszukiwania kończą się fiaskiem, tym bardziej, że pora na poszukiwania nie jest odpowiednia. Ciężko pytać się po domach o nocleg, gdy zmrok już zapada. Rozbijamy namiot u wylotu doliny Valea Vinului. Następnego dnia rano osiągamy upragniony cel. Można wreszcie zrzucić ciążące plecaki….

W naszych planach nie rezygnujemy z powrotu w góry, zmieniamy tylko bazę. Przenosimy się w rejon Borszy, aby stamtąd spenetrować rejon Pietrosa.
Po drodze robimy zakupy w Bystrzycy, jednocześnie zwiedzamy trochę. Przechodząc obok zabytkowego gotyckiego kościoła mijamy parkę turystów z Francji.. Kaśka wydaje okrzyk radości. To reakcja na pierwszych spotkanych turystów od naszego przyjazdu w Góry Rodniańskie. Nawiązuje się jakaś krótkotrwała, ale głęboka więź, mimo że wymieniamy tylko życzliwe uśmiechy. To tak jak spotkanie pierwszej istoty ludzkiej po wielu latach samotnej odysei kosmicznej gdzieś w przestworzach.
W godzinach popołudniowych docieramy do Borszy w celu znalezienia tam punktu wypadowego. Rezygnujemy z biwaku na dziko pod namiotem, bo pogoda wciąż jest niestabilna. Z ubogiej oferty noclegowej Borszy wybieramy pensjonat Rodna znajdujący się przy miejskim bazarze, w cenie 80 ron / 2osobowy pokój z pełnią wygód- tzn. prysznicem i telewizorem. Daje o sobie znać przyzwyczajenie do cywilizacyjnych dobrodziejstw.

Następnego dnia wczesnym rankiem godz. 6:00 wyruszamy za szlakiem niebieskich pasków w rejon Pietrosa. Trasa jest mozolna, na podejściu trzeba pokonać ok. 1600 m różnicy wzniesień. Szlak wyprowadza nas przez most rzeką Viseu (Wyszów) i wędruje wzdłuż potoku Pietrosul. Wiejską drogą pośród licznych domostw i pól uprawnych po woli zdobywamy wysokość. Przed nami dominujący nad okolicą masyw Pietrosa. Powyżej granicy lasu wychodzimy na zarośnięty kosówką cyrk polodowcowy, gdzie na wysokości 1786 m znajduje się jeziorko Lacul Iezer o powierzchni 3500 m. kw. i głębokości ok. 2.1 m. Na skraju kotła wybudowano stację meteorologiczną, która oferuje turystom noclegi. Widoki są imponujące. Niestety za nami od strony Borszy nadciąga kolejny wał złowrogo wyglądających chmur. To stała pora na zmianę pogody- jest już godzina 11:00. Po chwili wahania kontynuujemy naszą wycieczkę podążając ścieżką wznoszącą się po zboczach lodowcowego kotła. Gdy docieramy na grań niebo całe się zaciąga i nie wygląda wesoło. Zastanawiamy się nad sposobem zejścia zostawiając plany zdobycia Pietrosa na lepsze czasy. Ostatecznie obieramy kurs na Przeł. Curmatura Pietrosul, skąd wg mapy prowadzi nie znakowane zejście do dol.Valea Buhaescu, tzw. droga ojczyźniana, którą w 20- leciu międzywojennym eksplorował Orłowicz. Ponieważ pod przełęczą od strony doliny zalega jeszcze olbrzymia połać śniegu, dość niebezpieczna do przebycia, omijamy ją od południowej strony wybierając zejście poza ścieżką. Pod nami echo niesie głosy rumuńskich turystów, którzy zdążają w przeciwnym kierunku; pozwala nam to nie stracić z oczu właściwego przebiegu ścieżki w tym piarżystym terenie.
W górnym odcinku doliny panują surowsze warunki klimatyczne, co powoduje zaleganie płatów śniegu jeszcze o tej porze, m.in. w rejonie 3 kaskadowych uroczych jeziorek Iezerele Buhaescului, połączonych ze sobą wodospadami. W tym miejscu dopada nas załamanie pogody. Starając się nie tracić nerwów zbiegamy w dół. Najtrudniejsze jest pokonanie stromego skalistego stopnia kotła, bo ścieżka gubi tam się bez przerwy. Docieramy w końcu w bezpieczniejsze trawiaste połogie rejony a wkrótce odpoczywamy na skraju lasu.
Według pierwotnej wersji naszej wycieczki mieliśmy poświęcić nieco czasu na oglądanie wodospadów Orłowicza, czyli Kaskady Buhaescului, bo to właśnie tędy podążał nasz słynny nestor turystyki na zdobycie Pietrosa, odkrywając uroki okolicznych zakątków. Niestety ulewny opad deszczu pokrzyżował te plany. Woda w potoku wzbiera z minuty na minutę stając się żywiołem trudnym do przewidzenia.
Nasze perypetie nie kończą się wraz z wejściem do lasu, wręcz odwrotnie, tutaj dopiero zaczyna się najgorsza przeprawa. Okazuje się, że droga, która wiedzie wzdłuż potoku kilkakrotnie przecina potok, przechodząc to na lewą to na prawą jego stronę. No i niestety nie ma w tych miejscach mostów. Musimy obejść te odcinki stromym brzegiem potoku do momentu, gdy droga nie wróci na drugą stronę. Zadanie nie jest proste, bo zbocza są strome, zarośnięte, gdzieniegdzie najeżone skałami, czasami porośnięte gęstymi krzakami malin, które zajęły obszar po wycince. Na dodatek jest grząsko i ślisko. Ku naszej rozpaczy taka sytuacja powtarza się kilkakrotnie. Odcinek drogi, który w normalnych warunkach zająłby nam nie więcej niż dwie godziny pokonujemy w cztery. Jesteśmy wykończeni. Najgorsze okazuje się pokonywanie potoku poprzez przerzucone powalone pnie drzew. Wreszcie, prawie nie wierząc, że to koniec gehenny, docieramy do lepszego odcinka drogi, gdzie mosty spinają brzegi traktu, czyniąc z niego wygodną bezpieczną drogę. Nareszcie możemy przyśpieszyć kroku.

Wyprawa kończy się po14 godzinach (od momentu wyjścia z hotelu) ciężkiej przeprawy i walki z przyrodą. Kolejna noc w pensjonacie Rodna jak cudowny balsam leczy nasze umęczone ciała i psychikę. Cieszymy się z powrotu do cywilizacji.

Góry Rodniańskie pozostawiają wspomnienie gór majestatycznych, niedostępnych, budzących pokorę.