W majestacie gór i w ich obliczu/ biorąc za świadków ten ogień płonący i was, przyjaciele, ślubuję przed wami i mym sumieniem: Być przewodnikiem, prowadzić ludzi w góry, być im przyjacielem i opiekunem. Uczyć ich gór, prawdziwej miłości do nich, a także pokory przed ich potęgą. Dzielić się z nimi szczęściem i radością, które góry niosą, budzić w nich pragnienie poznania oraz wrażliwość na piękno i prawdę. Dbać o ich zdrowie, życie i bezpieczeństwo bardziej niż o swoje własne. To właśnie jest moim szczerym i świadomym pragnieniem".

"Majestat gór" tym razem zastąpiła historyczna sala pszczyńskiego ratusza, "płonący ogień" - czerwień polarowych bluz, w jakich przybyli bohaterowie tej uroczystości. Cała reszta, o której mówią słowa przewodnickiego przyrzeczenia na pewno się zgadzała. Ludzie gór nie rzucają słów na wiatr. Zwłaszcza, że by dojść do tego momentu, jaki stał się ich udziałem w przedświąteczny czwartkowy wieczór, musieli pokonać niezły "szlak".

Kurs przewodnicki to wyższa szkoła jazdy, trwająca dwa lata. Wykłady z bardzo różnych dziedzin, obczytywanie się w literaturze, studiowanie map, przewodników, oswajanie tras w terenie - to wszystko daje dość czasu na zweryfikowanie decyzji, czy naprawdę chce się dołączyć do grona przewodników czy pozostać tylko turystą pasjonatem.

- To decyzja bardzo świadoma i dojrzała. Przecież nikt tu nie myśli o profitach, wszyscy z reguły mają swoje zawody i pracę, która daje utrzymanie - powiedział Jacek Czober, prezes pszczyńskiego oddziału PTTK. Nestorka tutejszych przewodników Felicja Wojtyła, wspominała swój egzamin jako "doktorat wszechnauk". Ale kiedy był już za nią czuła, że ma "GPS w głowie". W samym słowie "przewodnik" zawiera się ogromna wiedza, doskonała orientacja w terenie, która pozwala bezbłędnie trafić do celu, a jeśli po drodze przydarzą się tarapaty - umieć zachować zimną krew i zapewnić bezpieczeństwo grupie. Takie cechy często mają nauczyciele. Nic więc dziwnego, że wśród 16 osób, które składały przyrzeczenie było kilkoro nauczycieli. Turystyczna zaś pasja często łączy małżeństwa. Przykładem - Barbara i Bogumił Bandołowie, Elżbieta i Henryk Motykowie oraz Teresa i Zbigniew Klocowie.

W PTTK-owskim żargonie moment przyjmowania nowicjuszy do grona przewodników nazywa się blachowaniem. Pochodzi to od odznaki, jaką każdy przewodnik otrzymuje. Widnieje na niej zarys Babiej Góry, smreczek i chmurka - widok jakby wyjęty z beskidzkiego szlaku. Każda odznaka ma swój numer. Jest więc jak dowód tożsamości przewodnika. Oprócz tego otrzymuje się licencję wydaną przez marszałka województwa. Wprowadzona przed kilku laty jest równoznaczna z uprawnieniem do bycia przewodnikiem zawodowym. Aby ją otrzymać, trzeba być osobą pełnoletnią. Dlatego Kasia Wicher, mimo że złożyła przyrzeczenie i dostała blachę oraz służbowy polar, musi poczekać na nią kilka miesięcy. 17-letnia pszczynianka była beniaminkiem kursu, a egzaminatorów zachwyciła swoją wiedzą i umiejętnością jej przekazywania.

- Do zobaczenia na szlaku. I od dziś mówcie mi Rysiek - powiedział do młodszych koleżanek i kolegów Ryszard Ziernicki, prezes samorządu przewodników województwa śląskiego.