Kolejna nasza wizyta ma miejsce bardzo szybko bo już 15 listopada w składzie powiększonym o dwie osoby – Karinę Przewłokę i Włodzimierza Porębskiego – Speleoklub Dąbrowa Górnicza oraz z dodatkowym sprzętem specjalnym.

Zaczynamy od wyciągnięcia na linie wspomnianego powyżej bloku skalnego, który utrudniał nam dostęp do jaskini. Następnie wyciągamy trochę mniejszych bloków i gliny, a przede wszystkim wykorzystując techniki specjalne udrażniamy dostęp do i tak ciasnej studni. Instalujemy nad studnią dwa spity i zakładamy linę.

Zjeżdżam, a właściwie osuwam się w dół studni bo jest ciasno, a za mną Wojtek. Włodek zostaje w celach asekuracyjnych nad studnia, Stasiu baraszkuje w opisanych powyżej partiach, a Karina pilnuje na powierzchni nasze plecaki. Z dna studni odchodzi w kierunku zachodnim wysoka, lita szczelina która w końcowej części przechodzi w oryginalne okno skalne i trzeba przyznać że zarówno dostanie się do niego jak i pokonanie wymaga nieco ekwiblirystyki. Za oknem schodzimy na krótko znów na dno szczeliny która zaraz się kończy.

Myślę, że to koniec jaskini ale moją uwagę zwraca małe okienko w stropie z zaklinowanymi blokami skalnymi - dość łatwo je usuwam i przez zaciskowy przełaz dostaje się do korytarzyka, który wprowadza jakby w drugą odmienną, bo znacznie okazałą część jaskini. Po kilku dalszych metrach wchodzimy do sali, której zaburzony strop pokrywa liczna kolonia nietoperzy – około 20 sztuk podkowca małego. ( występują one też w dalszej części jaskini ) Na boki odchodzą też ciasne, niespenetrowane bo częściowo wypełnione gruzem skalnym partie.

My kierujemy się w dół, gdzie jak nam się wydaje jest dalsza kontynuacja jaskini i mamy rzeczywiście nosa.
Wkrótce dostajemy się do ogromnej sali ( szacuję jej długość na około 10-15m, szerokość 5-6m a wysokość tez w granicach 5-6m ) W rejonie wejścia do sali naszą uwagę przyciągają ładne czerwonawo-brunatne nacieki ( jeden półokrągły, kilkucentymetrowy drugi mniejszy bardziej przypomina stalaktyt ). Miejscami też i to w różnych częściach jaskini jest coś co przypomina jakieś naloty czy polewy o różnych kolorach.

Z sali w różne kierunki odchodzą różne ciągi, które zostawiamy sobie na przyszłość do penetracji. Z tej sali przechodzimy nieco w dół do kolejnej dużej sali, która wydaje mi się być równoległą do tej pierwszej. Gdzieś tu Wojciech na blokach skalnych napotyka nieduże, unikalne jak na warunki beskidzkie grzybki naciekowe. Również z tej sali odchodzą różne ciągi które częściowo ( te obszerniejsze ) penetrujemy ale też wskazane są tu dalsze zakrojone na szeroką skalę prace eksploracyjne. Po prostu mnogość odchodzących szczelin itp. przerasta nasze możliwości czasowe by to wszystko w czasie jednego wejścia sprawdzić.

Robimy trochę zdjęć i postanawiamy wracać, gdyż uważamy, że zapewne pozostali będą się o nas nieco niepokoić a i droga powrotna, a zwłaszcza wspomniana powyżej studzienka nie jest najprostsza. Rzeczywiście studzienka daje nam nieco w kość ale sprawnie ja przechodzimy i wszyscy wychodzimy na powierzchnie. We wstępnych partiach zostawiamy też kartkę z naszymi namiarami w razie różnych pytań ( moimi , Wojtka i Włodka ) i informacją, że obecnie obiekt jest w toku eksploracji.

Po spakowaniu się i długiej relacji „co, jak i gdzie” wracamy do auta. Oczywiście umawiamy się na kolejny termin by wyeksplorować obiekt, zrobić sesję fotograficzną, splanować i opisać obiekt. ( najprawdopodobniej w jednym z kolejnych numerów „Jaskiń” ). Szacujemy, że obiekt liczy sobie minimum 300m długości tych partii które spenetrowaliśmy, a dodam że w szereg innych nie wchodziliśmy, a co do głębokości szacujemy ja w granicach 20-30m. Dokładne dane przyniosą jednak szczegółowe pomiary. Na razie zrobiliśmy szkicowy plan i przekrój jaskini. Oczywiście planujemy, że obiekt będzie dostępny szerokiemu gronu grotołazów ale tak jak wspomniałem musimy obiekt wyeksplorować ( warto będzie też zbadać go pod względem naukowym ) i prosimy jednak, gdy ktoś tu trafi by uszanować nasze prawo do eksploracji. Ponadto zaznaczam, że jaskinia jest trudna w penetracji i miejscami dość niebezpieczna z tego względu, że jak to bywa z takimi jaskiniami po odkryciu zalegają tu różne bloki gruz, który będziemy musieli odpowiednio zabezpieczyć przed osypywaniem się itp. Oczywiście, każdy ma w swojej głowie różne nazwy dla poszczególnych partii jaskini ale to już temat na akcje inwentaryzacyjne. Zaznaczam też, że celowo nie podajemy teraz lokalizacji jaskini z powyższych powodów. W załączeniu trochę roboczych, może nie najlepszych jakościowo ale jedynych zdjęć z dwóch pierwszych naszych wyjazdów eksploracyjnych.

_{Maciek Pawełczyk (Speleoklub Dąbrowa Górnicza)
zdjęcia: Speleoklub Dabrowa Górnicza}