W Starym Sączu lepiono garnki, ale reperacją zajmowali się sąsiedzi z południa. Droga ze Starego Sącza do Starej Lubowli na pamiątkę tamtych czasów nosi miano “drogi garncarzy”. Garnki lekko potłuczone bywały reperowane przez tamtejszych wędrownych druciarzy. Druciarstwo (po słowacku: drotarstvo) było ich specjalnością i przetrwało do dzisiaj, jako jeden z tzw. ginących zawodów, ale także jako nowatorska w formie dziedzina sztuki użytkowej. Jest interesujące, że dawne druciarstwo cieszy się nadal zainteresowaniem młodych artystów ze Starej Lubowli. Najbardziej znanym jest Slavomir Pecuch, który posiada dyplom rzemieślnika z zakresu druciarstwa nadany przez słowackie Ministerstwo Kultury. Specjalizuje się też w nowatorskich formach plastycznych tworzonych starymi technikami ze stalowego drutu. Słowaccy druciarze ze swym kunsztem docierali do wielu krajów w Europie, ale nawet do Ameryki Północnej i Azji Slavomir Pecuch ze swymi artystycznymi pracami dotarł już do Francji, Portugalii, Hiszpanii, Finlandii, Belgii, Czech i Polski.

Innym charakterystycznym produktem rzemieślniczym Spisza jest koronka klockowa z motywami roślinnymi i sakralnymi, robiona ręcznie z cienkiej nici na walcu tekstylnym za pomocą drewnianych szpulek-klocków. Motyw koronki klockowej pojawia się też na obrazach, pisankach i ozdobach choinkowych. Wśród ludowych produktów artystycznych interesujące są również koszyki plecione z łupanych korzeni świerku i „dywany” w kratkę lub prążki, ręcznie tkane na drewnianych krosnach. Znaleźć je można w sklepikach z pamiątkami na lewockim rynku, ale najlepiej jest tu przyjechać w czasie Karpackich Targów Rzemiosła. Atmosfera targów przenosi gości do czasów gwarnych lewockich jarmarków. Podczas imprezy można zobaczyć, jak zręczne dłonie rzemieślników tworzą dzieła z metalu, drewna, gliny, nici i wikliny. Karpackie Targi Rzemiosła odbywają się w sierpniu i są uzupełnione programem kulturalnym związanym z Dniami i Plenerem Mistrza Pawła.

Może zdarzyć się, że na targu spotkamy przebranego w strój pasterski Michała Smetankę. Intonuje on przyśpiewki powitalne i gra na swych ulubionych koncovkach i gajdicach. Jest on także założycielem Muzeum Instrumentów Ludowych (Múzeum ľudových hudobných nástrojov, Brutovce 25, tel.: +421 907931192, www.smetankovo.sk) a w wolnym czasie reperuje i tworzy instrumenty muzyczne. Wraz z inżynierem Pavlem Urdą stworzył słynną już w wielu kręgach dielnię w Spišským Hrhovie, kilka kilometrów od Lewoczy przy drodze do Spiskiego Podgrodzia (Spišské Podhradie). Dielnia (po słowacku „pracownia”) to miejsce, w którym młodzi ludzie będą mogli nauczyć się tradycyjnego rzemiosła. Dzięki dielni Smetanki, Urdy i ich współpracowników z miejscowego samorządu, warto w Spišským Hrhovie oglądać największy na świecie flet zbudowany i ustawiony przed siedzibą Urzędu Gminy. Dziedzictwo Kulturowe UNESCO to nie tylko zabytki kultury. W wolnych skupiskach pasterskich rozsianych w masywie starego wulkanu o nazwie Pol’jana w centralnej Słowacji, gdzie uciekali przed najazdami mongolskimi ludzie niegodzący się na niewolę i poniżenie, narodził się jeden z najoryginalniejszych fletów na świecie – fujara detwiańska, mający ponad 2 m długości instrument używany do indywidualnej praktyki muzycznej bliskiej medytacji dźwięku. Fujara została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.

Na koniec wróćmy jeszcze na Sądecczyznę aby wspomnieć o rzemieślnikach, których zgodnie z obowiązującym w Polsce prawem nie wolno oficjalnie promować. Jednak ich powodzenie dowodzi skuteczności marketingu szeptanego. Łącko znajduje się oczywiście na Szlaku Tradycyjnego Rzemiosła Małopolski, ale nie z powodu swojego najbardziej znanego dzieła rąk ludzkich. Wytwarzany z okolicznych śliwek trunek jest nielegalny. Znana pod kryptonimem „łącka śliwowica” pochodzi nie tylko z Łącka, ale i wielu innych miejsc regionu. Jak mawia wierszyk na etykiecie: “Daje krzepę, krasi lica nasza łącka śliwowica”