Mogło się wydawać, że na zimę tego roku próżno będziemy czekać. W końcu jednak nadeszła i, choć do zeszłorocznej nie może się umywać, to na Pilsku zapewniła warunki całkiem niezłe.

Siódma edycja Pucharu Pilska, w tym roku podniesiona do rangi Mistrzostw Polski w Narciarstwie Wysokogórskim, mogła zatem odbyć się bez przeszkód i stała się jednymi z nielicznych w tym sezonie zawodów, odbywających się w scenerii w pełni zimowej. Ich organizatorem był, jak co roku, Klub Skialpinistyczny KANDAHAR. Baza natomiast mieściła się w schronisku PTTK na Hali Miziowej (1330 m.n.p.n).

Dzień startu poprzedziły długotrwałe przygotowania. Członkowie Klubu oraz jego sympatycy nie szczędzili trudu, przecierając i oznakowując trasy czy zakładając liny poręczowe. O tym, jak niełatwa to praca, świadczyć może "lot" czarną nartostradą, jaki zaliczyła jedna z organizatorek. Na szczęście skończyło się tylko na potłuczeniach.

Ranek 24 lutego przywitał zgromadzonych skialpinistów oraz kibiców dość dobrą pogodą. W każdym razie nie było gęstej mgły, jak w zeszłym roku, ani 20-stopniowych mrozów, jak przed dwoma laty. O godzinie 8:30 kilkadziesiąt zawodniczek i zawodników rozpoczęło rywalizację na głównej trasie seniorów. Mieli do pokonania 20 km i 1800 m. przewyższenia. Jako że tradycyjnie już Puchar Pilska odbywa się w parach, skialpiniści musieli wykazać się nie tylko znakomitą kondycją i wytrzymałością fizyczną oraz umiejętnościami technicznymi, ale także zdolnością współpracy i pomagania sobie w zespole.

Pierwsze podejście wiodło, tradycyjnie, bezpośrednio na Kopułę Pilska (1500m.n.p.m), gdzie znajdował się punkt kontrolny. Stamtąd rozpoczynał się zjazd: najpierw trawersem, później stromą leśną "ścianką", na nartostradę, po to, by po chwili znów wyprowadzić zawodników w trudny teren leśny. Po zjeździe stromym "lejkiem" skialpiniści ponownie wypadali na nartostradę na poziomie stacji Szczawiny, by już po chwili na kolejnym punkcie kontrolnym zakładać foki i bardzo stromymi zakosami piąć się w górę ku szczytowi Soliska (1193m.n.p.m),.
Na Solisku - kolejny punkt kontrolny i początek zjazdu, tym razem bardzo przyjemnego, wiodącego otwartą przestrzenią, a następnie leśną drogą, aż do Polany Pod Bykiem (780m.n.p.m). Punkt kontrolny na polanie rozpoczynał najdłuższe i najbardziej mozolne podejście tych zawodów. Prowadziło ono najpierw trawersem ku czerwonej nartostradzie, a następnie, po kilkuset metrach, odbijało od trasy zjazdowej na lewo, przechodząc w kolejne strome zakosy. Wyprowadzały one zawodników ponownie na Solisko, lecz tym razem podbieg prowadził dalej, łagodniejszym terenem wzdłuż grani, aż ku Kopule Pilska. Ostatni odcinek był bardzo wietrzny i uciążliwy. Punkt kontrolny na Kopule wyznaczał limit czasowy - wszystkie zespoły musiały tu dotrzeć w przeciągu 2 godzin od startu, w przeciwnym razie były kierowane do mety.
Teraz rozpoczynał się długi zjazd: najpierw na Kopiec, następnie przecinką wzdłuż granicy, by po przecięciu ze szlakiem turystycznym skierować się w las, ku dolinie Potoku Cebulowego (1050m.n.p.m). Był to odcinek naprawdę stromy i wymagający technicznie. Od punktu kontrolnego w dolinie rozpoczynało się kolejne, czwarte już, podejście. Po krótkim podbiegu na fokach zawodników czekało pokonanie pierwszego odcinka wspinaczkowego. 8-metrową skałkę należało przebyć z nartami na plecaku, pomagając sobie liną poręczową. Następnie, po niedługim podejściu na fokach, zawodnicy stawali przed drugą skałką, równie trudną, jak poprzednia. Na nią również należało wspiąć się przy użyciu "poręczówki", z nartami na plecach. Teraz już tylko chwila podbiegu i kolejny punkt kontrolny, rozpoczynający zjazd tzw. "końską drogą". Po przecięciu nartostrady i leśnym trawersie zawodników czekało jeszcze jedno krótkie podejście, punkt kontrolny i zjazd, również niedługi, lecz bardzo wymagający. Była to nowość, wprowadzona w tym roku. Następnie, po kilkuset metrach trawersu, skialpiniści mieli już do przebycia "tylko" podejście czarną nartostradą, tak stromą, że w większości trzeba ją było pokonywać na butach. A potem już radość na mecie.