Babią Górę odkrył dla nas Stanisław Staszic, słynny działacz oświeceniowy mający duże dokonania w zakresie geografii i geologii, aczkolwiek penetracja tych terenów zaczęła się na długo przed Staszicem i bynajmniej nie miała ona charakteru badawczego. Wszak przez Babią Górę biegły zbójnickie ścieżki na Orawę, czy słynny tabakowy chodnik, przez który górale babiogórscy przemycali tabakę. Dziś, mimo że dla większości naszych rodaków liczą się tylko takie góry jak Tatry czy Bieszczady, Babia Góra przeżywa na nowo swoją turystyczną młodość.

Babia Góra to potężny wał górski na południowej granicy naszego państwa z najwyższym wzniesieniem Diablakiem, górującym nad całymi Beskidami, wznoszącym się na wysokość 1725 m.n.p.m.
Od zachodu masyw babiogórski ogranicza przełęcz Jałowiecka, a od wschodu przełęcz Lipnicka (Krowiarki), południowe stoki obniżają się do potężnej kotliny orawskiej a północne opadają do doliny Skawicy. Jest to najwyższy masyw górski w całych Zachodnich Beskidach, przewyższający sąsiednie szczyty beskidzkie średnio o 500metrów.
Północne stoki Babiej Góry stanowią wielki kocioł o nachyleniu zboczy w niektórych miejscach przekraczającym 60°.Zalega tam rumosz skalny a latem często spotkać można stary śnieg. Inaczej wygląda strona południowa, gdzie Babia Góra łagodnie opada na Orawę. To od tej strony prowadzono pierwsze wyprawy badawczo-podróżnicze w rejon szczytowy.
Przyroda Babiej Góry jest wyjątkowa ze wszech miar.

Tylko tutaj w całych Beskidach występuje kompletny piętrowy układ roślinności, łącznie
z piętrem alpejskim zaczynającym się na wysokości 1650 m.n.p.m.(w polskich Karpatach występuje tylko w Tatrach) z roślinnością wysokogórską.
Całość grzbietu powyżej górnej granicy lasu jest pokryta rumowiskiem skalnym, co upodabnia partie szczytowe do krajobrazu wysokogórskiego, alpejskiego.

Z myślą o ochronie tej unikatowej przyrody utworzono w 1954 roku Babiogórski Park Narodowy. Prekursorami działań na tym polu byli Władysław Midowicz i Kazimierz Sosnowski, którzy prowadzili w okresie międzywojennym kampanię zmierzającą do otoczenia tego obszaru ochroną w ramach parku narodowego. Owocem starań było utworzenie 1933 roku rezerwatu, co zahamowało wyrąb lasów, postępujący również od dziesięcioleci po stronie północnej masywu.
Dzisiaj w granicach parku znajduje się 1700 ha obszaru, z czego większość to ścisły rezerwat przyrody.

I jak ktoś policzył na Babiej Górze występuje 700 gatunków roślin naczyniowych.
O mchach, porostach i wątrobowcach wspominać nie będę.
Sama ta liczba powinna Was zachęcić do przyjazdu w te strony właśnie w okresie kwitnienia.
Ze względu na klimat Królowej Beskidów okres wegetacyjny jest przesunięty nieco w stosunku do rejonów niżej położonych.
Tak naprawdę rośliny kwitnące, jeżeli mają tylko sprzyjające warunki w wyborze miejsca wegetacji nie kierują się granicami poszczególnych pięter.
Ale postaram się naszą wycieczkę ustawić w sposób chronologiczny - od roślin, które spotkamy na naszej wycieczce już na starcie, czyli gdzieś od regla dolnego.

I tak pierwszą roślinką, która wita wiosnę i rośnie nisko- w zasadzie nie udało mi się jej spotkać na Babiej Górze gdzieś wyżej, gdzie jak sądzę miałaby również stosunkowo dobre warunki bytowe- jest Lepiężnik Biały (petasites albus) i rzadszy tutaj Lepięznik Różowy (petasites hybridus). Lepiężnik to roślinka bardzo niepozorna, w początkowym stadium rozwoju osiąga około 15 cm wysokości, lubi bardzo rejony żyzne i mokre, rośnie zwykle w pobliżu cieków wodnych. Z łatwością można ją zaobserwować, gdyż pojawia się pierwsza, na długo przed innymi roślinami w runie leśnym, przez to wyraźnie się odcina od buro brązowego poszycia. Trudniej będzie go wypatrzyć, gdy osiągnie swoje dorosłe stadium, zwykle bierze się ją wówczas za pospolity chwast.