Już po raz dziewiąty najpiękniejsze tereny Beskidu Żywieckiego stały się areną sportowej rywalizacji skialpinistów. Tegoroczna edycja Pucharu Pilska, rozegrana w mroźny sobotni poranek 31 stycznia 2009, różniła się jednak od tych z lat poprzednich.


Podobnie jak odbywający się dwa tygodnie wcześniej Puchar Czantorii, także i zawody na Pilsku były częścią nowego cyklu – Pucharu Polski Amatorów w Narciarstwie Wysokogórskim. Oprócz tego tradycyjnie już stanowiły edycję Pucharu Polski PZA. Po raz pierwszy w tym roku wszyscy zawodnicy, ci z licencjami i ci bez, ci którzy ścigają się od lat i ci, którzy dopiero zaczynają swoją skiturową przygodę, mogli rywalizować na tych samych trasach i w tym samym czasie. Podobnie jak w latach poprzednich oragnizatorem imprezy był Klub Skialpinistyczny „Kandahar”, zaś bazę zawodów stanowiło schronisko na Hali Miziowej.

Jak co roku Puchar Pilska poprzedziły wielomiesięczne przygotowania. W ostatnim tygodniu przed rozegraniem zawodów członkowie i przyjaciele Kandaharu nie szczędzili trudu przecierając trasy i gęsto obstawiając je traserami. Miało się to bardzo przydać w dzień zawodów, który, jak nieraz już na Pilsku bywało, przywitał zawodników gęstą mgłą.

Trasy przygotowano dwie – jedną dla wszystkich „dorosłych” kategorii wiekowych, w których tradycyjnie już rywalizacja odbywała się w parach, oraz drugą, krótszą, dla kategorii młodzieżowych, gdzie startowano pojedynczo. Zarówno pierwsza, jak i druga trasa, stanowiły poważne wyzwanie, tak pod względem kondycyjnym, jak i technicznym. Trasy odbiegały nieco od pierwotnego zamysłu, czego przyczyną były kiepskie warunki śniegowe w niższych partiach masywu Pilska. I tak ze śniegiem było jednak dużo lepiej niż w zeszłym roku. W wyższych partiach na zmrożoną starą pokrywę  przed samymi zawodami dosypało nieco świeżego puchu

Seniorki oraz seniorzy, a także weterani i nestorzy mieli do przebycia około 17 kilometrów oraz około 1600 metrów przewyższenia. Juniorki i juniorzy natomiast pokonać musieli około 13 kilometrów i 1000 metrów przewyższenia.

Trasa seniorska składała się z pięciu podejść, z których każde kolejne było stromsze i trudniejsze od poprzedniego. Pierwsze podejście, rozpoczynające się na starcie przed schroniskiem na Miziowej, wiodło leśnymi zakosami na prawo od nartostrady w kierunku Kopuły Pilska. Następnie, co było nowością wprowadzoną w tym roku, zawodnicy biegli dalej na szczyt Pilska, najpierw polski, a następnie słowacki. Tutaj rozpoczynał się zjazd na stronę słowacką przez tzw. Żlebiki do doliny potoku Raztoka. Jest to najtrudniejszy zjazd ze szczytu i choć adrenalina już nie ta sama co przed naszym wstąpieniem do strefy Schengen, to nadal dostarcza on niezapomnianych wrażeń.

W dolinie Raztoki zawodnicy zakładali foki i rozpoczynali tzw. „podejścio – zjazd” czyli trawers doliny. Po drodze było kilka stronych zjazdów na fokach, zaś najbardziej emocjonujący był ostatni z nich - ze zboczy Munczolika wzdłuż granicy do Przełęczy Cudzichowej. Stamtąd już tylko łagodne podejście na Palenicę i już, po zdjęciu fok, zawodnicy rozpoczynali zjazd Halą Cudzichową, a następnie lasem, do położonego po polskiej stronie potoku Rastoka.
Tutaj znów zakładanie fok i kolejne podejście. Tym razem było ono naprawdę długie. Wiodło zakosami przez las w kierunku Kopca i dalej znów na Kopułę Pilska. Tu zaczynał się kolejny zjazd, znany tym, którzy startowali na Pilsku w ubiegłych latach, prowadzący leśną przecinką na polanę Solisko. Stamtąd, podobnie jak rok temu, zawodnicy zjeżdżali dalej aż do nartostrady na Hali Szczawina. Odcinek ten, wiodący zlodzoną i rozjeżdżoną skuterami leśną drogą, z pewnością nie należał do łatwych.

Z Hali Szczawina rozpoczynało się kolejne podejście, prowadzące po raz trzeci na Kopułę Pilska. I tutaj umiejętności pokonywania bardzo stromych zakosów oraz dobre foki były nie tylko przydatne, wręcz konieczne. W zeszłym roku również zawodnicy pokonywali ten odcinek, tyle że „z buta”.
Z Kopuły czekał skialpinistów jeszcze jeden zjazd, również strony i wymagający. Wiódł on przez Kopiec, następnie lasem, obrzeżami Hali Miziowej, szlakiem zielonym i tzw. „Końską Drogą”, by po przecieciu nartostrady i leśnym trawersie wyprowadzić zawodników w dolną część czarnej nartostrady. I tu następował żelazny punkt programu zawodów – podejście nartostradą. „Z buta” oczywiście. Wreszcie krótki łagodny podbieg Halą Miziową i meta.