Kiedy padła propozycja wyjazdu w Tatry, nie zastanawiałem się długo. Pozostało jak zwykle powalczyć w pracy o wolne, obserwować pogodę i rychtować ekwipunek. Prowodyr całego przedsięwzięcia, Bogusia, namówiła na wyjazd Kasię oraz doświadczonego w górskim rzemiośle Marka. Padały wprawdzie jakieś sformułowania o wspinaczce, ostrej wyrypie, pojawiły się raki, porządny czekan, uprząż, liny i pozostałe szpeje, ale słodka nieświadomość stępiła we mnie wrodzoną czujność. Kiedy wszystko zostało dograne myślami byłem już tylko w górach.

Przegladając przewodnik Józefa Nyki "Tatry" natknąłem się na bojową pieśń juhasów z Doliny Suchej Wody Gąsienicowej (bo też tam nas miało zagnać pragnienie przygody):



Przyjechalismy do Zakopanego o świcie i udaliśmy się przetestować nową kolejkę na Kasprowy. Poranek wstał zamglony, pochmurny i na próżno wypatrywaliśmy błękitu nieba. Górna stacja kolejki powitała nas prawdziwą zimą, toteż zabezpieczywszy sie odpowiednio ruszyliśmy szybkim marszem po oblodzonym szlaku do Murowańca.

Plan zakładał przepak w schronisku i wspólne dotarcie w rejon Czarnego Stawu Gąsienicowego pod grań Granatów. Uzbrojeni po zęby w sprzęt wspinaczkowy przemknęliśmy szybko mijając Kamień Karłowicza nad malowniczo położone jezioro. Nad wodą odbyło się pierwsze lustrowanie ciemnej ściany masywu w poszukiwaniu odpowiedniej drogi podejścia pod skały. Marek przygotował odpowiedni zestaw map i przewodników wspinaczkowych, które to Bogusia z przejęciem studiowała zapominając o Bożym świecie. Myśląc, że mnie to wszystko nie dotyczy z przyjemnością obserwowałem otoczenie Koziego Wierchu i walkę słońca z chmurami gawędząc z odpoczywającą po podejściu Kasią.

Kiedy popas dobiegł końca ruszyliśmy raźno szlakiem wokół Czarnego Stawu by na wysokości rozwidlenia dróg na Zawrat i Kozi Wierch rozpocząć podejście pod prawy filar Skrajnego Granatu. Według zapewnień Marka jest to bardzo ciekawa, interesująca (czytaj eksponowana) i o umiarkowanej trudności droga wspinaczkowa. Największą trudność trasa posiada w początkowej fazie (o czym mieliśmy się rychło przekonać), a prawa krawędź żebra to osławiony żleb Drege'a (jak się domyślacie nazwa pochodzi od jego pierwszej ofiary). Nie wiedząc co mnie czeka w skałach oddałem w depozyt Kasi to, com miał najcenniejszego przy sobie, czyli aparat Redaktora Naczelnego. Torowanie po ośnieżonym, mokrym i kamienistym zboczu rozpoczęła Bogusia, a potem ja pod skały dociągnąłem naszą grupkę kończąc podejście po małym lawinisku - i tu wtrącam cenną uwagę Marka, że tego typu śnieg (po lawince) jest dużo lepiej związany, daje pewniejsze podparcie i jest mniej męczący.

Pod skałą na stromym zboczu bez specjalnego przekonania czy dam radę, którędy to powiedzie nas Marek, rozpocząłem przygotowania do wspinaczki? - tak szkolenie rozpoczęło się na dobre. Marek zaprezentował nam jak założyć dobre stanowisko, a potem pierwszy ruszył do góry i trawersując po małej półce skalnej zniknął za załomem. Nade mną złowieszczo puszyły się pionowe, czarne skały. Kiedy w końcu dostaliśmy znak, że mogę ruszać... tak, tak, to są te chwile kiedy człowiekowi wszystko przelatuje przed oczami. Do końca nie byłem pewien co ja tu robię?! Kiedy pierwsze spięcie minęło, a ja rozluźniłem się nieco, dotarłem za załom i zobaczyłem... Marka! Okazało się, że warunki panujące w Tatrach, ni to zima, ni to lato uczyniły z umiarkowanie łatwej drogi dość trudną i niezbyt bezpieczną wspinaczkę (ośnieżone skały, brak pewności w ocenie sytuacji). Marek utknął w pewnym momencie i nie chcąc ryzykować postanowił odpuścić, ale nie znaczy to, że nasza nauka tego dnia skończyła się. W zastanych okolicznościach przyrody postanowił założyć stanowisko i przygotować nas do zjazdu. Sam zjazd po osnieżonej skale to naprawdę całkiem inna inszość niż ze scianki w hali, jeszcze jakiś mały, upierdliwy kominek na koniec... Kiedy wszyscy bezpiecznie stali na śniegu, dokonaliśmy rychtowania sprzętu pod uważnym okiem naszego instruktora.

Maszerując raźno w stronę schroniska czułem jak emocje i zmęczenie opanowuje mój organizm.
Wieczerza, gadki szmatki, odrobina wisnióweczki i prask!