Ze względu na ochronę przyrody Tatrzańskiej jak również definitywny zakaz organizowania tego typu przedsięwzięć - tekst ten nie powinien w ogóle ukazać się na łamach serwisu. Moim zamysłem nie jest jednak zachęcanie do biwakowania w Tatrach czy organizowania eskapad zimowych poza szlakami, po prostu brak zimy spowodował że właściwie tylko Tatry pozostały w zasięgu zorganizowania szkolenia zimowego przygotowującego do wyjazdu w wyższe góry.
Mam więc nadzieje że wybaczycie Nam ten mały „występek”. Zapewniam, że jak zawsze, nie został żaden ślad po naszej obecności. Dbamy o to, aby miejsce w którym byliśmy pozostało takie jakim je zastaliśmy.

Oczywiście identycznych warunków pogodowych i śniegowych zasmakować można choćby w Beskidach (Babia Góra, Pilsko, Romanka, Wielka Racza itd.) pod warunkiem że jest zima !!


Wracając jednak w Tatry…
Kwiecień to ostatki dobrej zimy w Tatrach. W miarę już bezpieczne śniegi pozwalają nieco swobodniej poruszać się po górach, spróbować wspinaczki, zjazdów, rozmaitych metod asekuracji na śniegu, a co najważniejsze nocować po całym dniu zmagań w namiocie, tudzież w płachcie biwakowej.


W drodzę do Zakopanego







Jak zawsze problem czasowo-urlopowo-finansowy spowodował że zamiast z początkiem marca wyruszyliśmy w Tatry dopiero 12 kwietnia. Zakopianka dała się we znaki już na jej pierwszych kilometrach. Korek na obwodnicy Krakowa skutecznie studził nasz wyprawowy entuzjazm i przypominał, że aby dotrzeć w góry i poczuć prawdziwą wolność należy wcześniej przecierpieć swoje i uzbroić się w cierpliwość.
Po blisko 5 godzinach od czasu wyjazdu z Katowic nareszcie zajechaliśmy pod Dolinę Kościeliską. Późną już porą, całkowicie oblodzoną drogą podejściową na Halę Ornak dotarliśmy do schroniska.
Rankiem zbudziło nas słońce za oknem. Oświetlało dostojny, stożkowy masyw Błyszcza.


Ubieranie raków na drodze do schroniska na Hali Ornak wcale nie było głupim pomysłem





Pognaliśmy w kierunku Przełęczy Iwaniackiej mając świadomość że tak pięknie rozpoczęty dzień może nie potrwać za długo. Podchodząc ściągaliśmy z siebie kolejne warstwy odzieży – mimo porannego chłodu każdy z nas gotował się niosąc ciężki, wypakowany po brzegi wór.


Błyszcz i Bystra o poranku z Hali Ornak






Na przełęczy krótka przerwa na kawę, pierwsze plastry na nogi i ponownie w górę.
Jak sama nazwa góry wskazuje (Ornak), oraliśmy po kolana, czasami po uda zapadając się w rozmiękłym śniegu. Słońce prażyło niemiłosiernie, a wiatru jak zawsze w takich momentach – brak.

Tomek na grani ornaku, w tle Błyszcz i Bystra






Po wyjściu na grań zrobiło się dużo lżej, nie zalegało tam już tak wiele śniegu jak na podejściu, wręcz przeciwnie, było wywiane i wytopione miejscami do zera. Niedaleko przed Siwą Przełęczą znaleźliśmy dogodne miejsce na biwak. Niewielkie zagłębienie dawało osłonę przed wiatrem, a niewielka ścianka śnieżna tuż obok dawała optymalne miejsce do „zabawy na śniegu”.
Próbowaliśmy hamowania czekanem, zjazdów z przygotowanego wcześniej grzyba śnieżnego, deadman-a a nawet z reklamówki wkopanej w śnieg i starannie owiniętej taśmą.


Tomek wypróbowuje stanowisko z wkopanej w śnieg reklamówki






Tymczasem zbliżała się noc. Okopaliśmy starannie namiot tworząc 2-metrowe ścianki śnieżne dookoła. Wkrótce stanęła niezniszczalna 3-osobowa Kasiowa – Lafuma, ruszyła kuchnia, powstał śnieżny stolik i siedziska. I jakby to powiedzieć: „Nic nie zapowiadało zbliżającej się tragedii…”
Marek z Bogusią i Tomkiem rozłożyli się wygodnie w namiocie. Ja poczułem nieodpartą chęć przespania się „pod chmurką”. Wpakowałem więc śpiwór do płachty biwakowej i tuż przed namiotem ułożyłem się wygodnie. Długo patrzyłem w nasycone gwiazdami niebo, nie mogłem zasnąć. Fakty z życia „na dole” zaprzątały głowę nawet tutaj, w tym zupełnie odosobnionym miejscu, w środku gór.

Bogusia przed "obozem I"







Po kilku godzinach stało się… Powiało mocniej i zaczęło padać. Choć temperatura była na pograniczu zera, zamiast śniegu sączył się deszcz. Silny i ciepły wiatr oznaczał nadejście halnego. O tak…