Tymczasem stópki i paluszki w bucikach nadal nie moje.

Powyżej Skał Pastuchowa zaczęło mnie łamać. Kondycyjnie byłem świetnie przygotowany a tutaj niespodzianka. Poczatkowo 5, później 10 a w końcu 20 kilo ołowiu do każdej z nóg mi doczepiono - takie miałem odczucia. Dziwne to, trudne do opisania. Tak jakby jeden mój krok kosztował tyle samo co sto na dole i nawet gdyby przemóc się z poruszaniem tych ciężkich nóg to zaraz brakowało oddechu i ciemno przed oczami. Oparty na czekanie byłem coraz częściej.

Co za wstyd pomyślałem, dziewczyny tuż za mną, czekają... a ja...
W końcu powiedziałem: idźcie a ja Was dogonię. Musiałem odpocząć. Zszedłem kawałek ze ścieżki, usiadłem. Włożyłem do butów rozgrzewacze, powierciłem nogami w bucie choć drewnianymi nie było tak łatwo i wstałem. Czułem się super. Po 10 krokach znowu była nędza i tak w kółko.

Doszedłem do przełęczy. Rozbity był tam namiot, chyba sędziów - tego dnia organizowane były tam zawody biegowe z "beczek" na szczyt. ponoć najlepszy czas oscylował w granicach 2 godzin !
Szczerze mówiąc mało wtedy myślałem podchodząc ale ironicznie wyglądała sytuacja gdy mijał mnie truchtem facet w adidasach, geterkach i z kijkami - a ja tymczasem ledwo szedłem.
W momencie gdy pokonywałem długi trawers z przełęczy ktoś krzyknął do mnie że już prawie szczyt, że jakieś pół godzinki jeszcze tylko. Usmiechnałem się, pozdrowiłem ale w głebi serca miałem ochotę rozpłakać się że jeszcze tak daleko.

Przed samym szczytem wiało juz okrutnie. Kaptur naciagnięty na maksa i jedna ręka chroniąca twarz od wściekle atakujących igiełek lodu. Minęły mnie schodzące już dziewczyny, miały zaczekać na mnie w okolicach przełęczy. Ostatnie 100 metrów przypominało do złudzenia Babią Górę i podejście na kopułę szczytową od Brony. Na szczycie siedziało kilka osób. Doczłapałem jakoś, przywitałem się ze wszystkimi, zrobiłem kilka zdjęć i "pognałem w dół". Jakoś dziwnie nie byłem siebie pewien. Myślę że gdybym usiadł odpocząć to mogłoby być nieciekawie.

Dziewczyny złapałem na przełęczy. W roli ścisłości, nie złapałem tylko cierpliwie czekały na mnie. Nóg, mimo rozgrzewaczy nadal nie czułem. Schodziliśmy. Cały czas byłem pod wrażeniem, że wysokość może być tak bezwzględna, wybiera sobie ofiarę i znęca się nad nią bez umiaru. Czemu ja ? - zadawałem sobie pytanie. jak będzie w przyszłości, czy podobnie, czy to był tylko przypadek, czy lepsza aklimatyzacja w przyszłości zapewni normalne funkcjonowanie na wysokości ? Nurtowały mnie te pytania podczas zejścia, nie znałem dokładnej odpowiedzi a jedynie domniemałem że za szybko wszystko rozegrało sie z wejsciem i stąd cały ten ambaras, ale mimo wszystko...

Przy dojściu do Prijuta zobaczyłem małego niedźwiadka na dachu jednego z budynków przy bazie - zobacz, krzyknąłem do Kasi, mały niedźwiadek siedzi na dachu, tutaj, tak blisko ludzi. Niestety był to jakiś człowiek "w kucka" zwinięty i dłubiacy coś na dachu a ja stałem się po tym ciekawym spostrzeżeniu tym bardziej wiarygodny niedotlenienia :-) Mój stan zmęczenia osiagnął najwyższy poziom gdy dotarlismy do namiotów. Z tej okazji dostałem ciepłą herbatkę i nawet mnie spakowano !
Ja tymczasem zająłem sie nogami. Rozgrzewałem dłońmi stopy, masowałem, ugniatałem. W efekcie mrowienie i efekt "drewna" w lewej nodze przeszedł po kilku dniach ale w prawej trwało to znacznie dłużej bo blisko miesiąc. I pomyśleć że 8 godzin wystarczyło !

Po herbatce trzeba było szybko zwijać się na dół, bo nazajutrz mieliśmy być w Nalcziku na imprezie towarzysko-integracyjnej. To już jednak mniej górska część opowiadania...