Największy szkodnik beskidzkich lasów, czyli kornik drukarz jest w odwrocie. Leśnicy twierdzą, że jego liczebność zmniejsza się.

- W pułapkach, które wabią owada za pomocą syntetycznych feromonów, znaleźliśmy 20 procent mniej szkodników. To dobry znak - mówi Mirosław Nowak, naczelnik ochrony lasu z Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Katowicach. W Beskidach założono już prawie 10 tys. takich pułapek. Do jednej wpada miesięcznie kilkaset tysięcy korników. Jeżeli obserwacje zostaną potwierdzone również na koniec miesiąca, to będzie można odetchnąć z ulgą.

- To na razie pierwsze symptomy odwrotu, ale już widać, że wyschniętych drzew jest mniej. Pojawiły się nawet grzyby zabijające drukarza - dodaje Nowak.

Nadleśniczy z Wisły, Witold Szozda, również widzi poprawę. Uważa, że lasy zawdzięczają to pogodzie.

- Kornik lubi ciepło, rozmnaża się w nim na potęgę. A w tym roku wiosna była zimna, teraz jest dużo opadów. Przy takich warunkach świerki zalewają się żywicą, broniąc się w ten sposób przed owadem %07- mówi Szozda.

W najgorszym dla lasów roku 2006 warunki dla szkodnika były idealne. W czasie największej suszy zginęły setki tysięcy drzew. Leśnicy obawiali się, że Beskidy czeka powtórka z Gór Izerskich. Na początku lipca las zaczął schnąć w zastraszającym tempie. Z drzew sypało się igliwie. Przez dwa tygodnie lipca wycięli w Beskidzie Śląskim i Żywieckim około 120 tys. drzew.

Na naszych oczach zmieniał się krajobraz. Zieleń górskich stoków była w wielu miejscach przełamana rudawym odcieniem. Takiej barwy nabiera świerk, kiedy ginie.

Jeden z leśników powiedział wtedy, że świerki popełniają zaprogramowane samobójstwo. Twierdził, że jest to proces naturalny i nieodwracalny, dlatego jedynym rozwiązaniem jest nie przeszkadzać matce-naturze.

- Rzeczywiście kornik ustępuje w sposób naturalny, nie przybywa masowo owadów, ale my też w tym pomagamy - dodaje Szozda. - Myślenie, że samo się naprawi nie jest błędem, trzeba jednak pamiętać, że to potrwa znacznie dłużej, niż z pomocą człowieka. Natura sama sobie znajdzie drogę, będzie to jednak trwało z tysiąc lat. Nie jesteśmy zarozumiali, ale chcemy ten proces przyspieszyć, czyli zabrać się za to nieco inaczej niż robią to Czesi czy Niemcy w Bawarii, gdzie wymierające lasy pozostawiono samym sobie. My chcemy, żeby góry były zielone.

Przy okazji obsadzenie ogołoconych z drzew stoków czy polanek zatrzyma erozję gleby i wodę. - Las rośnie sto lat. Ale już po pięciu latach zobaczymy młode drzewa - mówi Szozda.

Las wyrośnie, jeśli leśnicy będą mieli odpowiednie sadzonki. Świerka na razie sadzić nie będą, bo jest go zbyt wiele. Do takiego stanu doprowadzili Beskidy Habsburgowie, którzy w XIX wieku przeprowadzili masowy wyrąb lasów. Drzewo potrzebne było do produkcji węgla drzewnego i powstających na Górnym Śląsku kopalń. Pod siekierą drwali ginęły buki, jodły i jawory, bo świerk był w mniejszości. Puste stoki obsadzili szybko rosnącym świerkiem.

Nasiona przywozili z Wiednia, jednak ich pochodzenie bywało różne. W Beskidy trafiały świerki z Alp, a nawet Transylwanii. Te same nasiona były wysyłane w Góry Izerskie, które przez ostatnie kilkadziesiąt lat dawały znać, że coś jest nie tak. Poprzednicy leśników sadzili drzewa według ówczesnej szkoły i wiedzy, bo wtedy nikt nie słyszał o genach. Świerki sadzono więc na każdej wysokości i różnych glebach. Natura jednak upomniała się o swoje w XX wieku.