To wymyślił Bebe. Przed wyjazdem na industrialno - przemysłową wspinaczkę z bardzo prozaicznej potrzeby, zwanej popularnie kasą. Powrót z fuchy zaplanował na dzień przed Wigilią. Zaprawiony na Kaukazie i w Alpach zaproponował swojej ślicznej połowie Uli oraz Łysemu, zwanemu również Rodzynkiem wypad na grań Tatr Zachodnich, na cały wigilijno - świąteczny okres.

Łysy trochę kaprysił - Asia wyjeżdżała do rodziny, a on nie chciał pełnić roli graniowej przyzwoitki. Na ich troje nie opłacało się zabierać dwóch kopułek, a kilka noclegów na “ trzeciego " w małżeńskich, śpiworowych piernatach mogło być powodem zgrzytów towarzyskich. Bebe zamknął obawy i dyskusje mówiąc:

- Grań zimowa Tatr Zachodnich w czasie tak uroczystym jest ważniejsza od konsumowania związku damsko - męskiego. Ula zaczerwieniła się, ale poparła stwierdzenie Bebe. Pojechali nocnym pociągiem. Podróż dłużyła się, trochę wspominali, trochę spali. Świt w Zakopcu był bardzo zimny i nieprzyjemny. Pusto. Stonka zjedzie dopiero na sylwestrowe szaleństwo. Piętnastostopniowy mróz zniechęcał. W totalnie zamarzniętym autobusie mieli nosy na kwintę. Kiepska ta zima, mrozu do bólu, a śniegu na receptę, w aptekarskiej dawce.

Wysiedli w Kirach. Słońce zaczynało nieśmiało lizać pokryte szronem czubki smreków. Tutaj też pustka. Ruszyli ostro, chcieli się rozgrzać i obudzić po pociągowym letargu. Bebe z Łysym doładowali wory do oporu, aby ulżyć filigranowej Uli. Najgorsze było żelastwo.

- Czy to cholerstwo musi tyle ważyć - mruknął Łysy.

- Nie bluźnij. Taki już los górołaza - świra. Sam się napalałeś na grań - zachrypiał Bebe.

Skręcili do Wąwozu Kraków. Przed drabinką do Dziury Smoczej rozłożyli biwak. Pora coś wrzucić na ruszt. Gorąca herbata i pachnąca zupka poprawiły humory. Oby tylko ta zupka, zwana “sproszkowaną błyskawicą" nie spowodowała nieoczekiwanej potrzeby defekacji.

- Mam was dość. Jak nie ukrócicie parszywych jęzorów, wracam do domu zagroziła Ula.

Ryknęli śmiechem. Strachy na lachy. Wiedzieli, że tego nie zrobi, uwielbiała takie zwariowane imprezy górskie. Spakowali wory i założyli czołówki. Dziura była wyślizgana. Z tym obciążeniem było niewygodnie, ale jakoś przeczołgali “dziurawy temat " , jak określał przejście Bebe.

Postanowili zaliczyć Mylną. Dawno tam nie byli. Widok z Okien Pawlikowskiego wynagrodził zasapanym, oszronionym i wybrudzonym łazikom trudy podejścia zalodzoną percią. Ciasne zaciski w Mylnej zmusiły ich do przepakowania worów. Musiały być na tyle wąskie, aby można je było przeciągać w przewężeniach jaskini. Sprawdzili czołówki i zanurzyli się w zimną ciemność. Początkowo było całkiem spokojnie. Ale potem zaczęły się problemy. Chłopcy przeciągali wory i Ulę klnąc na cały świat.

- Bebe my jesteśmy stuknięci. W grudniu, w taki mróz, z takimi worami i babą na dodatek bawimy się w “dziurawą turystykę". Przecież do Mylnej chodzi się z małymi plecaczkami - Łysy był wściekły.

- Nie marudź. To świetny materiał na następne opowiadanie ty literacki profanie - odciął się Bebe.

Doszli do korytarzyka z łańcuchami. W pewnym momencie Uli ujechała noga i walnęła kolanem o skałę. Zawyła z bólu.

- Cholerne krety jaskiniowe. Wysłać was do czubków to mało - krzyknęła.

- Spoko. Pokaż to kolano i nie wrzeszcz tak, bo obudzisz gacki - spokojnie zareagował Bebe. Uderzenie na szczęście nie było poważne. Ruszyli dalej niewiele widząc w rozproszonym świetle czołówek. W jednej z większych komór zauważyli przepiękny naciek w kształcie fallusa. Ula zauroczona oglądała cudowny twór natury Łysy szybko trzasnął zdjęcie.

"Jaskiniowa nimfomanka” - zaśmiał się. Ula walnęła go w ramię. Była przeurocza w tym dziewczęcym zawstydzeniu. Po wyjściu z Mylnej przypominali robotników budowlanych. Przetarli ubrania i wory śniegiem doprowadzając swój wygląd do jako takiej normalności. Ruszyli dnem doliny do schroniska. Musieli oszczędzać kartusze, toteż obiad chcieli kupić w bufecie schroniskowym.

W jadalni siedziało kilku zmarzniętych spacerowiczów i żołnierze z patrolu granicznego. Trójka łazików wzbudzała dużą sensację. Trochę sponiewierani, w Wigilię, późnym popołudniem byli jedyną taką grupką w tym miejscu. Milcząc pochłonęli cienki obiadek i wyszli z budynku. Tuż za nimi trzech pograniczników. To było do przewidzenia. Kontrola dokumentów i seria pytań. Bebe poinformował o trasie. Wojacy byli pełni podziwu, ostrzegając zarazem przed nielegalnym przekroczeniem granicy na Przełęczy Tomanowej. Złożyli wojakom świąteczne życzenia i dalej w drogę.

Dolinę przeszli jeszcze w świetle dnia. ale za szałasem w Tomanowej zrobiło się ponuro. W Czerwonym Żlebie ogarnęły ich już ciemności wczesnego, grudniowego zmroku. Powoli człapali na Chudą Przełączkę. Czołówki z nowymi bateriami dobrze oświetlały trasę wędrówki. Z góry błysnęło pojedyncze światełko.

- Nie tylko nam rozum odebrało - odezwała się Ula.

- A może to jakiś zimowy, tatrzański robaczek świętojański - próbował żartować Łysy.

Postać ze światełkiem zbliżała się szybko. Nieznajomy z olbrzymim plecakiem przystanął i zaczęli rozmawiać. On kończył już swoją wyprawę, obiecał rodzinie, że wróci na Wigilię do domu. Był zakopiańcem, wiec mógł sobie pozwolić na pobyt w górach do ostatnich chwil wigilijnego dnia. Ostrzegał przed silnym wiatrem na grani Czerwonych Wierchów, ale za to noc była jasna, śniegu jakby więcej, więc widoczność niezła. Nie powinni mieć problemów z biwakiem na Ciemniaku. Jeszcze po kawałku czekolady na pożegnanie, krótkie życzenia i dalej łoić każdy w swoją stronę.