Wysokie czy niskie buty trekkingowe? Jaki rodzaj cholewki wybrać?

Jedni twierdzą, że jedynymi właściwymi butami trekkingowymi są te z wysoką cholewką, drudzy - że w niskich butach trekkingowych można zdobywać nawet najbardziej wymagające szczyty. Skąd ta rozbieżność? Podstawowe powody są dwa: po pierwsze - trekking bywa rozumiany różnie, niekoniecznie jako kilkunastodniowa wyprawa z dużym obciążeniem. A po drugie - dostępne dzisiaj w sklepach niskie buty górskie zapewniają taką stabilizację, że rzeczywiście mogą być wykorzystywane podczas zdobywania wielu szczytów, chociaż w wypadku tych trudniejszych polecane są raczej doświadczonym turystom.

Co ciekawe - istnieje także rozróżnienie na buty nisko i wysokogórskie i ma ono tylko pozorny związek z cholewką. Buty wysokogórskie przeznaczone są do najtrudniejszych warunków temperaturowych, posiadają sztywniejszą podeszwę, która świetnie współpracuje z rakami i korzystają z nich m.in. himalaiści. Buty te zawsze posiadają wysoką cholewkę. Wróćmy jednak do butów trekkingowych. Oto kilka zasad, którymi warto kierować się podczas wyboru wysokości cholewki:

• Rodzaj szlaków, na które się wybierasz - na łagodnych, spacerowych szlakach sprawdzą się niskie buty trekkingowe. Niskie buty nazywane są też podejściowymi i wykorzystują je miłośnicy via ferrat. Z kolei wysokie buty trekkingowe zapewnią lepszą stabilizację na nierównych szlakach i rumowiskach oraz ochronią kostkę podczas marszu piargami. Są też polecane osobom mniej doświadczonym w turystyce górskiej.
• Pora roku - jeśli nie planujesz wyprawy zimowej, to możesz rozważyć kupno butów z niską cholewką.
• Rodzaj wyprawy - krótki wypad w góry czy kilkudniowy trekking ze sporym obciążeniem? Wysokość cholewki powinna być dobierana do tego, z jakim bagażem podróżujesz. W przypadku backpackingu, wędrówki z większym obciążeniem jedynym dobrym wyborem są buty z wysoką cholewką.

Jak widać - cholewka niska i wysoka sprawdza się podczas górskich wypraw. Przewaga butów niskich ujawnia się w dwóch kwestiach: ze względu na konstrukcję są lepszym wyborem na letnie wyprawy, a także charakteryzują się lekkością i przyczepnością idealnie sprawdzającą się podczas via ferrat. Z kolei wysokie buty trekkingowe można uznać za bardziej uniwersalne i szczególnie polecić tym osobom, które dopiero rozpoczynają przygodę z trekkingiem.

Podeszwy w butach górskich - rodzaj i twardość

Wybór podeszwy jest znacznie łatwiejszy niż wybór cholewki. Prym wśród producentów profesjonalnego obuwia trekkingowego wiodą podeszwy EVA i Vibram. Ta pierwsza jest tzw. podeszwą środkową, czyli specjalną pianką, która odpowiada za amortyzację. Zamiast pianki EVA w bucie może znaleźć się pianka PU (poliuretanowa), połączenie obu tych pianek lub inny rodzaj śródpodeszwy, opatentowany przez danego producenta.

Mniejsza różnica występuje w przypadku podeszwy zewnętrznej. Niemal wszyscy wiodący producenci obuwia trekkingowego, jak np. Meindl, Scarpa czy Garmont, stawiają na markę Vibram. Dlaczego? To bez wątpienia najlepsze podeszwy dostępne na rynku. Zapewniają świetną przyczepność w wielu warunkach, również na śliskim podłożu (np. błocie), komfort noszenia nawet podczas długich wypraw i co ważne - są to podeszwy niezwykle wytrzymałe.

Podczas wyboru butów trekkingowych ważna jest też twardość podeszwy. Do jej określania standardowo stosuje się skalę alfabetyczną od A do D. Jest to skala stworzona przez Alfonsa Meindla i do tej pory stosowana m.in. przez markę Meindl. Profesjonalne buty trekkingowe zazwyczaj posiadają podeszwę klasy B lub B/C. Ta pierwsza sprawdza się na wymagających szlakach trekkingowych, m.in. rumowiskach, a druga jest na tyle twarda, że można do butów przymocować raki. Z kolei podeszwa A/B sprawdzi się na mniej wymagających szlakach, ale stosowana jest w niskich butach.

Oddychająca membrana

Można powiedzieć, że membrana Gore-Tex zrewolucjonizowała rynek obuwia i odzieży outdoor i nie ma w tym przesady. Dzisiaj mało kto decyduje się na buty górskie wykonane w całości ze skóry. Dużo częściej wybierane są buty trekkingowe Gore-Tex. Dlaczego? Powodów jest co najmniej kilka. Po pierwsze - obuwie z membraną jest lżejsze niż wykonane w całości ze skóry. Po drugie - membrana posiada znacznie lepszą wodoodporność i w połączeniu z materiałem wierzchnim gwarantuje nieprzemakalność nawet w trudnych warunkach. Po trzecie - umożliwia oddychanie, chociaż nie tak dobre, jak sama skóra.

A co z warstwą wierzchnią? Trzy najczęstsze rozwiązania to skóra licowa, polecana przede wszystkim na wyprawy zimowe, nubuk lub welur albo połączenie skóry z wstawkami materiałowymi, które najlepiej sprawdza się latem.