Od wykiełkowania myśli o rozpoczęciu nowej wyprawy w „daleki świat” do jej realizacji istnieje głęboka przepaść, która w trakcie realizacji marzenia zamienia się  w przestrzeń, która wynosi nas w chmury. Pozwala obserwować świat z innego stopnia wtajemniczenia, daje szerszy i głębszy punkt widzenia.




Przepaść, która łączy się z przeciwnościami losu oraz z wieloma pytaniami – jak czegoś dokonać zamienia się w górę, którą zdobywamy. Stojąc na wysokim szczycie, to my wygrywamy, przełamujemy własne ograniczenia i słabości. Łamiemy własne doły i przepaście. Wtedy to my nad nimi górujemy....i właśnie ta myśl, to uczucie staje się naszym przyjacielem. Jako sprzymierzeniec towarzyszy nam na co dzień... nie tylko w trasie na rowerze, ale również wtedy, gdy czujemy twardą ziemię pod stopami.

Celem tej wyprawy było przejechanie najdłuższego i najwyżej położonego szlaku świata bez wsparcia z zewnątrz. Plan wydawał się tym bardziej ambitny, że nikomu prędzej to się nie udało. W ostatnich latach w świecie pasjonatów dwóch kółek głośno było o podobnych próbach, jednak każda kończyła się fiaskiem. Mimo wielu trudności i nieprzewidzianych zdarzeń, które zaskakiwały nas każdego dnia podczas wyprawy, która trwała siedemdziesiąt dni (20.11.2008 – 28.01.2009), UDAŁO SIĘ

Każdy z długo planowanych punktów podróży był naszym udziałem: weszliśmy na drugi szczyt „Korony Ziemi”: Aconcagua (6962 m), zdobyliśmy najwyższy rowerowy podjazd Świata – Aucanquilicha (6176m), poznaliśmy na własne oczy, co znaczy przebywać na najsuchszej pustyni świata – Atakama, przejechaliśmy Salar de Uyuni – największe solnisko na Ziemi oraz jeden z najbardziej płaskich obszarów świata.

Nie ma żadnej wątpliwości, że wyprawa nie udałaby się, gdyby nie

intensywne przygotowania,

które rozpoczęły się na dwa lata przed planowanym dniem rozpoczęcia podróży. W tym czasie dowiedzieliśmy się wszystkiego, co możliwe na temat rejonu, w którym mieliśmy spędzić kilkadziesiąt dni w trudnych warunkach. Wiedzę czerpaliśmy z wielu źródeł, jednak mimo dość obszernych i dokładnym wiadomości, i tak rzeczywistość okazała się dużo barwniejsza, dużo bardziej zaskakująca i piękniejsza niż można było to gdziekolwiek przeczytać, czy nawet zobaczyć na fotografiach. Dopiero równoczesne zobaczenie, poczucie i dotknięcie dało nam pewną całość, która sama w sobie okazała się niesamowicie wciągającą pięknością natury. Życie w Andach to godziny, które płyną inaczej niż do tego przywykliśmy, to noce podobne do dni, wulkany, które czujnie śpią i niespodziewanie się budzą. To zwierzęta, które nie boją się człowieka, bo go...nie znają.

Wystarczy ruszyć....
Nasza podróż samolotem trwała zbyt długo, byśmy mogli uznać ją za wygodną. Bezczynne siedzenie dwadzieścia jeden godzin przerywane trzema przesiadkami wydawało się udręką. Nie pomagały rozsądnie przychodzące czasem do głowy myśli, że taki odpoczynek przed ciągłą jazdą na rowerze jest wskazany.

To, na co tak długo czekaliśmy, w końcu nastąpiło. Wylądowaliśmy w Santiado de Chile i rozpoczęliśmy podróż znad Pacyfiku z obszaru równego poziomu morza. Mimo że wyprawa zaczęła się pechowo, bo już na samym starcie trzeba było łatać przebitą oponę, to z naturalną radością bliską wariactwu przyjmowaliśmy kolejne wyzwania, których niesamowite oblicze nie mogły umniejszyć hektolitrów wylanego potu, uczucia braku powietrza, tak bliskiego do pewności, że płuca zostawiło się daleko za rowerami. Każdy mijany kilometr mocno uderzał nam do głowy. Pulsował w naszych żyłach niepokój połączony z satysfakcją. Stan, który pcha na przód mimo zmiany nachylenia podłoża z „łatwych” 2,5% na 10,5 %, uporczywie wysokiej temperatury 50 stopni i ograniczonych możliwości zregenerowania sił uznać można by było za daleki od normalności. Jednak gdy słońce piecze, silnie nagrzewając ciała i nie pomaga nawet filtr UV60, to można przeciwstawić się ze zdwojoną mocą sile grawitacji, która związana z ciężkim bagażem, ironicznie patrzy nam w twarz. W takich momentach nawet ograniczenie żywności do minimum ( żywność liofilizowana, filtr wodny oraz tabletki uzdatniające) bywa mobilizujące.


Bycie sam na sam z odwieczną siłą przyrody zobowiązuje.
Zobowiązuje również doświadczenie. To ono w dużym stopniu pozwala przetrwać mordercze wyzwania. Zanim wyruszyliśmy w Andy, trenowaliśmy w Alpach oraz w Tatrach. Pozwoliło nam to dobrze przygotować się do przebywania na dużych wysokościach. Jednak aklimatyzacja i tak była konieczna. Organizm jej się domagał tym silniej, im bardziej chcieliśmy zapomnieć o konieczności jej zaakceptowania. Silny ból głowy, przegrzanie organizmu, pieczenie skóry na skutek zbyt długiego i zbyt mocnego wyeksponowania na słońce, bezsenność i brak apetytu trzeba było przeżyć i poradzić sobie z nim. Ciężki smak wyrzeczenia lekko osładzały jednak urzekające krajobrazy. Nigdzie indziej nie uświadomiliśmy sobie względności świata oraz odwiecznych praw nim rządzących, tak jak w Andach. Zmienne perspektywy i zabawy organizowane przez Matkę Naturę sprawiły, że Księżyc i Słońce można było bardzo łatwo z sobą pomylić. Dzień z nocą nie były już tak oczywistymi przeciwnościami.

Wysokość 5000 m.n.p.m.
Także i na tym etapie podróży spotyka nas kolejne zaskoczenie. Mimo okresu suchego i charakterystycznego dla niego braku opadów, nocą budzą nas ciężkie krople deszczu, które opadają na gruby materiał naszego namiotu. Mocna konstrukcja naszego przenośnego domu chwieje się pod wpływem wiatru, a do wnętrza namiotu co jakiś czas dociera jasny blask błyskawic. Głośne grzmoty budzą nas z płytkiego snu, podczas którego regeneruje się nasz organizm. Gdy przebudzeni szybko liczymy w jakiej odległości uderzają błyskawice, mrozi nas myśl, że padają one na ziemię oddaloną od nas o 340 metrów. Zaniepokojone ryki zwierząt, dźwięk szybko trzepocących skrzydeł uzmysławia nam, że zwierzęta pozostawiają swoje kryjówki i instynktownie szukają bezpieczniejszych. My jednak pozostajemy. Modlimy się o to, by żaden piorun nie zabłądził zbyt blisko namiotu. Wyczerpanie całodziennej podróży w końcu jednak zamyka nasze oczy i pozwala na pobudkę dopiero z chwilą uruchomienia się budzika.

Gdy otwieramy oczy, wita nas codzienny świat Andów – temperatura minus piętnaście stopni, błękitne niebo, na którego tle wdzięcznie piętrzą się wulkany, w tym jeden niezwykle urokliwy – Parinacota (6330 m). Krótkie spojrzenie w oczy lam, które gryzą trawę niedaleko naszego namiotu i ruszamy w dalszą drogę. Kierujemy się