Ponieważ zima sezonu 2006/2007 wyglądała w kraju nad Wisłą jak niekończące się nudne i namolne przedwiośnie, postanowiłem ratować kondycję fizyczną i psychiczną szukając upragnionego białego puchu w innych szerokościach geograficznych.

Już sam kilkudniowy wyjazd z kraju zalanego depresyjnymi informacjami na temat prognozy pogody krótko i długoterminowej, był lekarstwem dla skitourowca balansującego na skraju załamania nerwowego. Nie zapominając jednak o kondycji finansowej poskromiłem desperackie myśli i ostatecznie powstrzymałem się przed zakupem biletów na Islandię, Grenlandię, Alaskę i do innych krain wiecznego szczęścia (czytaj śniegu).

W pewnym momencie rozochocony marzeniami już widziałem się na Kamczatce czy Kaukazie… Ileż cudownie zaśnieżonych obszarów ma ta planeta… Muszę dodać, że na chwilę obudził się we mnie prawdziwy Don Kichot z La Manchy gotowy na starcie w obronie globalnego śniegu z armią bezdusznych winowajców globalnego ocieplenia. Ale zaraz wycofałem się z pierwszego szeregu, konstatując, że sobie także musiałbym w tym temacie zdrowo wygarnąć.
W tych gorączkowych majaczeniach o zimach stulecia, rycerzach na nartach i sensacyjnych klimatycznych odkryciach, narodził się pomysł wyjazdu w Karpaty Rumuńskie. Cel odpowiednio daleki, aby załapać się na łaskawsze traktowanie ze strony aury, a jednocześnie na tyle bliski, by nie nadszarpnąć za bardzo skromnego budżetu i zdążyć obrócić w jeden tydzień tam i z powrotem.
Zupełnie przypadkowo wybór padł na góry Cindrel. Po pierwsze – blisko Sybina, który zamierzałem odwiedzić, gdyż w 2007 r. pełnił on rolę stolicy kulturalnej Europy, a ponadto ze wstępnego rekonesansu wynikało, że są to góry prawie pozbawione zagrożeń lawinowych.
Krótkie przygotowania, urlop w pracy, dogranie ekipy - i ruszyliśmy pełni nadziei na spotkanie Królowej Śniegu. Tranzyt wybraliśmy standardowo, czyli na Korbielów, potem przez Słowację (kierunek: Namestovo, Liptowski Mikulasz, Poprad, Presow i Kosice) i przez Węgry (kierunek : Tokaj, Nyiregyhaza, Debrecen, Berettyoujfalu, Biharkeresztes z przejściem granicznym w Artand).

Wjeżdżając do Rumunii z zadowoleniem uświadomiliśmy sobie korzyści płynące z akcesu tego kraju do Unii Europejskiej.
Od razu przypomniały nam się perypetie z podróży wakacyjnej ‘2006, gdy wybraliśmy się samochodem do Rumunii bez zielonej karty z zamiarem zakupienia jej na którejś z tranzytowych granic. Niestety ani na polsko-słowackiej ani na słowacko-węgierskiej nie udało się jej zdobyć. Zakup w agencji ubezpieczeniowej na Słowacji lub na Węgrzech nie wchodził w rachubę, bo tranzyt przez te kraje wypadł nam akurat w niedzielę, zresztą nie jestem pewien czy taki manewr byłby możliwy do zrealizowania. Mając w perspektywie zawrócenie z granicy podjechaliśmy pod budki strażnicze na granicy rumuńskiej z pewną nieśmiałością. Po stronie węgierskiej oczywiście brak punktów sprzedaży zielonych kart, nawet w kantorach. Nie pozostawało nam nic jak pójść na całość. A nuż się uda. Na szczęście strażnik dał się „zagadać”, bo już trochę ten rumuński się liznęło, więc opowiadaliśmy o tym skąd jesteśmy, ile razy już w Rumunii, jakie plany i jaki to piękny, interesujący i niepowtarzalny kraj…zauroczony naszą elokwencją strażnik machnął na koniec ręką dając znać, ze możemy jechać. Co za ulga! Tym większa, że przed nami jak okiem sięgnąć po obu stronach drogi do Oradei ustawiły się budki z magicznymi napisami „carte verde”. Euforia minęła dopiero, gdy spytaliśmy o cenę. Ostatecznie wykupiliśmy najdroższą w życiu zieloną karę (500 pln na miesiąc)
Zatem przekraczając tą granicę roku pańskiego 2007 mogliśmy pozwolić sobie na pełny nawet ostentacyjny luz psychiczny.

By dotrzeć w Cindrel obraliśmy kierunek: Oradea, Cluj Napoca, Turda, Sebes, Sibiu, Rasinari i Paltinis.
Paltinis stało się naszą bazą wypadową. Pierwotnie myślałem, że będzie to wioska turystyczna z tradycyjną zabudową (na wzór Rasinari) posiadająca kilka ośrodków letniskowych. Jak się okazało na miejscu, Paltinis to osada skupiona wokół wyciągów narciarskich składająca się wyłącznie z pensjonatów, hoteli i domów wczasowych, rozsianych po okolicy. Znalezienie 2 ośrodków wypatrzonych (kryterium wyboru to oczywiście cena) w Internecie -Vila Gaudeamus (22 miejsca noclegowe) i Cabana Nora (100 miejsc noclegowych) nie było banalnym zadaniem, tym bardziej, że dotarliśmy do celu w godzinach późnonocnych. Niestety okazało się, że Vila Gaudeamus nie ma wolnych miejsc, co trochę nas zdołowało. Nie mieliśmy już sił na kolejną noc w samochodzie, zaś noclegi w hotelach przekraczały nasze cenowe tolerancje (powyżej 100 pln za nocleg).